امام موسی صدر با هجرت به لبنان ـ کشوری که خود به تنهایی جهان کوچکی است که پیروان همه ادیان بزرگ آسمانی و نیز گرایش‌ها و اقوام و طوائف گوناگون در آن حضور دارند ـ هم در عرصه فکر و اندیشه و هم در ساحت سیاست و اجتماع و کار عمل اجتماعی، به گونه‌ای درخشید که به حق شایسته «امامت» و پیشوایی و جلوداری گردید.
بیست و هفتم تیر ماه هر ساله، یادآور اقدامی بزرگ در چنین روزی در سال 1367 از سوی امام خمینی است. ایشان در 27/4/1367 قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل را پذیرفت. اقدام تاریخی و بسیار مهمی که تنها و تنها برای تأمین مصلحت ملت و کشور رقم خورد.
استدلال امام خمینی و بر شمردن یکایک ادله ای که به موجب آنها قطعنامه 598 پذیرفته شد، چنان متین و مقبول و عقلانی است که بی نیاز از هر توضیحی است. چرا که ایشان با لحاظ «مصلحت نظام و کشور و انقلاب» تصمیم گرفت.
«جامعیت» امام خمینی تنها در عرصه علم نمی باشد؛ بلکه او در همان حال که استاد بزرگ فلسفه و عرفان بوده و کتاب‌های عالی عقلی و فقهی، اصولی را تدریس می کرده استاد اخلاق و مربی نفوس و مهذّب جان‌های تشنه کمال بوده و به مدت هشت سال (1315 ـ 1323 ش) در حوزه علمیه قم درس اخلاق داشته که برای امثال استاد مطهری بسیار سازنده و دگرگون کننده بوده است.
وصیت نامه سیاسی ـ الهی امام خمینی(ره) به عنوان متنی ماندگار و سرشار از اندیشه های فرازمند امام خمینی(ره)، منشوری است که نشانگر راهکارهای عملی جهت ادامه راه جمهوری اسلامی ایران و مستضعفان جهان محسوب می شود. امام خمینی (ره) در این وصیت نامه ارزشمند از هیچ نکته ای فروگذار نکرده و ایده های خود را در قالب این نوشته بلند برای نسل های آینده و وارثان جمهوری اسلامی ایران بیان داشته است.
این کتاب هم می تواند اشارات مجملی به نظرات و مبانی اصولی آیت الله جوادی آملی و نوآوری های ایشان داشته باشد که حوزویان و صاحب نظران استفاده کنند و هم یک تقریر متفاوت، مفید و علمی از آراء و نظرات امام را در اختیار حوزه های اجتهادی و فقاهتی قرار می دهد.